Αρκετοί, κατά κόρον φίλοι ή γνωστοί που ζουν στο εξωτερικό, ξαφνιάζονται με την τεράστια, και για εκείνους απρόσμενη, επιτυχία που έχουν τα βιβλία του Ίρβιν Γιάλομ στη χώρα μας. Η αρχή βέβαια έγινε με το long seller «Όταν έκλαψε ο Νίτσε», το πρώτο που μεταφράστηκε. Σε αυτό περιγραφόταν η φανταστική συνάντηση του γερμανού φιλοσόφου Φρίντριχ Νίτσε με τον διάσημο βιεννέζο νευρολόγο Γιόζεφ Μπρόιερ, μέντορα του Φρόιντ και, τρόπον τινά, «παππού» της ψυχανάλυσης. Στο τέλος, ο Νίτσε «σπάει», αποδέχεται την αδυναμία του να ελέγχξει τα πάντα με τη διάννοιά του (ημικρανίες, ήταν άλλωστε το σύμπτωμα), και η συμπληρωματικότητα νιτσεϊκής θεωρίας με την επιστήμη του ασυνείδητου (βλ. την Ψυχανάλυση) γίνεται πραγματικότητα. Άλλωστε, η «σχολή σκέψης» στην οποία εντάσσεται ο Γιάλομ έχει το συνδυαστικό όνομα «Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεία» (Existential Psychotherapy).
Βασικό προτέρημα της γραφής του Γιάλομ, τόσο στον «Νίτσε», όσο και στα άλλα του βιβλία, μυθιστορήματα ή δοκίμια («Στο ντιβάνι», «Η θεραπεία του Σοπενάουερ», «Το δώρο της ψυχοθεραπείας», «Η μάνα και το νόημα της ζωής», κ.ά.), είναι η ικανότητά του να μεταπλάθει την ψυχική ζωή των ασθενών του (ή και επινοημένων προσώπων) σε μεγάλες κι ενδιαφέρουσες περιπέτειες. Η στρωτή γραφή του, την οποία διανθίζει με σκέψεις γνωστών φιλοσόφων ή ψυχαναλυτών, συχνά και με περιστατικά από τη ζωή τους, κάνει τα αναγνώσματά του, παρά την εγγενή δυσκολία τους (ο Γιάλομ δεν καταπιάνεται με απλά θέματα, ούτε και «απλοποιεί»), προσπελάσιμα σε μεγάλη μερίδα αναγνωστών.
Με τον «Κήπο του Επίκουρου» ο αμερικανός ψυχοθεραπευτής επανέρχεται σε βασικά μοτίβα της «διδασκαλίας του», και κυρίως σε ένα που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τον έχει απασχολήσει σε όλη τη μέχρι τώρα πορεία του: Τον τρόμο του θανάτου.
(Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ)
Βασικό προτέρημα της γραφής του Γιάλομ, τόσο στον «Νίτσε», όσο και στα άλλα του βιβλία, μυθιστορήματα ή δοκίμια («Στο ντιβάνι», «Η θεραπεία του Σοπενάουερ», «Το δώρο της ψυχοθεραπείας», «Η μάνα και το νόημα της ζωής», κ.ά.), είναι η ικανότητά του να μεταπλάθει την ψυχική ζωή των ασθενών του (ή και επινοημένων προσώπων) σε μεγάλες κι ενδιαφέρουσες περιπέτειες. Η στρωτή γραφή του, την οποία διανθίζει με σκέψεις γνωστών φιλοσόφων ή ψυχαναλυτών, συχνά και με περιστατικά από τη ζωή τους, κάνει τα αναγνώσματά του, παρά την εγγενή δυσκολία τους (ο Γιάλομ δεν καταπιάνεται με απλά θέματα, ούτε και «απλοποιεί»), προσπελάσιμα σε μεγάλη μερίδα αναγνωστών.
Με τον «Κήπο του Επίκουρου» ο αμερικανός ψυχοθεραπευτής επανέρχεται σε βασικά μοτίβα της «διδασκαλίας του», και κυρίως σε ένα που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τον έχει απασχολήσει σε όλη τη μέχρι τώρα πορεία του: Τον τρόμο του θανάτου.
(Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ)
