Δύο παράλληλοι κόσμοι έχουν γίνει διακριτοί τα τελευταία χρόνια στο χώρο της ελληνικής πεζογραφίας, κόσμοι που με τον καιρό κινούνται όλο και πιο ασύμπτωτα, φαντάζοντας όλο και πιο ξένοι μεταξύ τους – παρότι δεν είναι λίγες και οι «γκρίζες ζώνες». Από τη μια έχουμε τον κύριο κορμό της λογοτεχνικής παραγωγής, μυθιστορήματα αλλά και αρκετές νουβέλες ή συλλογές διηγημάτων, που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο εγγράφονται σε μια παράδοση, όσο ευρεία, αποκεντρωμένη, λιγότερο εθνοκεντρική κι αν εμφανίζεται αυτή. Πρόκειται για ένα διευρυμένο σώμα κειμένων και λόγων, ένα χώρο στον οποίο θεωρείται αποδεκτή κάποιου είδους ιεράρχηση, με κριτήρια τόσο ηλικιακά όσο και «λογοτεχνικής αξίας» (για παράδειγμα, οι περισσότεροι συμφωνούν ότι η Μάρω Δούκα, ο Θανάσης Βαλτινός, ο Μένης Κουμανταρέας είναι σημαντικοί συγγραφείς). Χαρακτηριστικό αυτής της παραγωγής είναι ότι δοκιμάζεται, αποτιμάται και κατατάσσεται μέσα από ένα σύστημα κριτικού ελέγχου, που κι αυτό, με όλα τα προβλήματά του, αποτελεί κοινά αποδεκτό «μέρος του παιχνιδιού» – αν και τελευταία αμφισβητείται η νομιμοποίησή του κυρίως από ακραιφνείς υπέρμαχους της αγοράς...
(Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ)
(Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ)
