■ Η παρουσία μας στην Κίνα, έπειτα από τα μιλιούνια που την επισκέφηκαν πρόσφατα, σίγουρα δεν έχει την αίγλη και τον εξωτισμό που θα είχε μερικούς μήνες νωρίτερα. Ωστόσο, η διαμονή μας εκτός Πεκίνου, για να μην επικαλεστούμε τη συγγραφική μας ματιά, μας χαρίζει, όσο να ’ναι, ένα συγκριτικό πλεονέκτημα.
■ Η Τιεντζίν, τρίτη σε μέγεθος πόλη, δεύτερο σε μέγεθος λιμάνι, έχει περίπου τον πληθυσμό της Ελλάδας (μαζί με τους μετανάστες). Για να τη διασχίσεις εποχούμενος χρειάζεσαι περί τις τρεις ώρες, αναλόγως και την κίνηση. Φανταστείτε την Αθήνα να εκτείνεται μέχρι τη Θήβα.
■ Όταν θέλαμε να βολτάρουμε συχνά προτιμούσαμε το Πεκίνο, στο οποίο με το υπερσύγχρονο τρένο των 330 χιλιομέτρων την ώρα βρίσκεσαι σε τριάντα λεπτά. Με έξι ευρώ.
■ Ο σιδηροδρομικός σταθμός του Πεκίνου εκτός από τεράστιος, πράγμα αναμενόμενο, είναι αρχιτεκτονικό κόσμημα. Κατά τα λοιπά, η αισθητική των κτιρίων δεν είναι το πρώτο τους μέλλημα. Μοιάζουν γερά φτιαγμένα και με μοναδικό σκοπό να στεγάσουν τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων. Λογικό.
■ Τα ταξί είναι φτηνά και τόσα πόλλά ώστε, σύμφωμε με την έκφραση φίλου, «δεν θα χρειάζεται να τα βρεις, σε βρίσκουν αυτά». Για την ακρίβεια, αν δεν φανείς προσεκτικός, κινδυνεύεις να βρεθείς κάτω από τις ρόδες τους.
■ Την κατάσταση σώζει το ότι οδηγούν σχετικά αργά. Απλώς σιχαίνονται να σταματούν. Οι ποδηλάτες πηγαίνουν συχνά ανάποδα ή και κάθετα στο δρόμο, και η όλη εικόνα δίνει την εντύπωση χορογραφίας ακριβείας. Πάντως, έχεις κάθε λίγο και λιγάκι την αίσθηση ότι οσονούπω θα δεις έναν ποδηλάτη ή ποδηλάτισσα να κολλάει στο παρμπρίζ.
■ Οι ταξιτζήδες κορνάρουν δαιμονισμένα, οι περισσότεροι βρίζουν. Είναι μάλλον βλοσυροί, πλην εξυπηρετικοί. Αρκεί βέβαια να καταλάβουν πού θέλεις να πας, πράγμα καθόλου αυτονόητο. Το σύστημα δουλεύει δείχνοντας γραπτώς –στα κινεζικά, βεβαίως– τον προορισμό σου, ή αλλιώς στον χάρτη. Καλύτερα να μην επιχειρήσεις να τους αφήσεις πουρμπουάρ, πράγμα που θα σου περάσει από το νου, αφού είναι τόσο φτηνά που βαριέσαι να πάρεις τα ρέστα. Προσβάλλονται.
■ Για την Ελλάδα γνωρίζουν ελάχιστα πράγματα. Χαρακτηριστικά, σε κοινό βιβλιόφιλο, κι άρα πάνω από το μέσο όρο σε ότι αφορά τις προσλαμβάνουσες, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ρώτησε αν έχουν δει κάποια ελληνική ταινία. Η απάντηση ήταν μια αμερικανική ταινία: Το «Γάμος αλά ελληνικά». Η ελληνοκινεζική φιλία έχει δρόμο...
■ Οι ελληνιστές κινέζοι (μια χούφτα είναι, αλλά υπάρχουν) έχουν δώσει στον εαυτό τους ελληνικά ονόματα. Ο Λεωνίδας, ο Αντρέας, η Ειρήνη, μας έκαναν παρέα αυτές τις μέρες, οπότε και μάθαμε τις ιστορίες τους. Ο Λεωνίδας ήθελε να σπουδάσει αγγλική φιλολογία, ωστόσο άλλες ήταν οι βουλές του Κόμματος. Τότε ήταν εν εξελίξει πρόγραμμα φοιτητικών ανταλλαγών με την Ελλάδα, οπότε βρέθηκε αντί για την Οξφόρδη στην Αθήνα. Οι Έλληνες φοιτητές, πάλι, δεν πάτησαν ποτέ σε κινεζικό έδαφος. Τίμια πράγματα…
■ Οι Κινέζοι λατρεύουν τα τελετουργικά, ωστόσο δεν τους είναι απολύτως σαφές τι ακριβώς θα πρέπει να δείχνουν στους δυτικούς. Τους αρέσει να προβάλλουν τις παραδόσεις τους, τις οποίες μετά τον Μάο ανακαλύπτουν με όλο και μεγαλύτερη θέρμη. Από την άλλη δεν θέλουν να φαντάζουν οπισθοδρομικοί. Το αποτέλεσμα είναι ξεκαρδιστικό, και την ίδια στιγμή κάπως σπαραξικάρδιο.
■ Στην τελετή έναρξης της Έκθεσης, λίγο πριν εμφανιστούν οι δεκάδες επίσημοι, στη εξέδρα βγήκαν δύο κοκκινοφορεμένες κοπέλες με μίνι που έκαναν πως έπαιζαν ηλεκτρικά βιολιά και χόρευαν, ενώ από τα μεγάφωνα ακουγόταν ηλεκτρονική μουσική που διαφεύγει κάθε κατάταξης. Στο δείπνο που παρέθεσε η διοργανώτρια αρχή, η δωδεκαμελής ορχήστρα άρχισε κάποια στιγμή να παίζει χριστουγεννιάτικα κάλαντα.
■ Τέλος, μερικά τιπς: Δεν έχουν αργίες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δουλεύουν συνέχεια. Το φαγητό είναι άπαιχτο, ακόμη και στο φτηνότερο εστιατόριο. Το σέρβις φριχτό, ακόμη και στο ακριβότερο. Το νερό είναι μολυσμένο, δεν κάνει ούτε τα δόντια σου να πλένεις. Λατρεύουν τα παζάρια και γελούν με την καρδιά τους όταν στη φέρουν. Δεν μιλάνε αγγλικά, αλλά ορισμένοι έχουν φοβερή οξφορδιανή προφορά. Δεν μιλάνε αγγλικά, δεν μιλάνε αγγλικά, δεν μιλάνε αγγλικά.
■ Η Τιεντζίν, τρίτη σε μέγεθος πόλη, δεύτερο σε μέγεθος λιμάνι, έχει περίπου τον πληθυσμό της Ελλάδας (μαζί με τους μετανάστες). Για να τη διασχίσεις εποχούμενος χρειάζεσαι περί τις τρεις ώρες, αναλόγως και την κίνηση. Φανταστείτε την Αθήνα να εκτείνεται μέχρι τη Θήβα.
■ Όταν θέλαμε να βολτάρουμε συχνά προτιμούσαμε το Πεκίνο, στο οποίο με το υπερσύγχρονο τρένο των 330 χιλιομέτρων την ώρα βρίσκεσαι σε τριάντα λεπτά. Με έξι ευρώ.
■ Ο σιδηροδρομικός σταθμός του Πεκίνου εκτός από τεράστιος, πράγμα αναμενόμενο, είναι αρχιτεκτονικό κόσμημα. Κατά τα λοιπά, η αισθητική των κτιρίων δεν είναι το πρώτο τους μέλλημα. Μοιάζουν γερά φτιαγμένα και με μοναδικό σκοπό να στεγάσουν τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων. Λογικό.
■ Τα ταξί είναι φτηνά και τόσα πόλλά ώστε, σύμφωμε με την έκφραση φίλου, «δεν θα χρειάζεται να τα βρεις, σε βρίσκουν αυτά». Για την ακρίβεια, αν δεν φανείς προσεκτικός, κινδυνεύεις να βρεθείς κάτω από τις ρόδες τους.
■ Την κατάσταση σώζει το ότι οδηγούν σχετικά αργά. Απλώς σιχαίνονται να σταματούν. Οι ποδηλάτες πηγαίνουν συχνά ανάποδα ή και κάθετα στο δρόμο, και η όλη εικόνα δίνει την εντύπωση χορογραφίας ακριβείας. Πάντως, έχεις κάθε λίγο και λιγάκι την αίσθηση ότι οσονούπω θα δεις έναν ποδηλάτη ή ποδηλάτισσα να κολλάει στο παρμπρίζ.
■ Οι ταξιτζήδες κορνάρουν δαιμονισμένα, οι περισσότεροι βρίζουν. Είναι μάλλον βλοσυροί, πλην εξυπηρετικοί. Αρκεί βέβαια να καταλάβουν πού θέλεις να πας, πράγμα καθόλου αυτονόητο. Το σύστημα δουλεύει δείχνοντας γραπτώς –στα κινεζικά, βεβαίως– τον προορισμό σου, ή αλλιώς στον χάρτη. Καλύτερα να μην επιχειρήσεις να τους αφήσεις πουρμπουάρ, πράγμα που θα σου περάσει από το νου, αφού είναι τόσο φτηνά που βαριέσαι να πάρεις τα ρέστα. Προσβάλλονται.
■ Για την Ελλάδα γνωρίζουν ελάχιστα πράγματα. Χαρακτηριστικά, σε κοινό βιβλιόφιλο, κι άρα πάνω από το μέσο όρο σε ότι αφορά τις προσλαμβάνουσες, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ρώτησε αν έχουν δει κάποια ελληνική ταινία. Η απάντηση ήταν μια αμερικανική ταινία: Το «Γάμος αλά ελληνικά». Η ελληνοκινεζική φιλία έχει δρόμο...
■ Οι ελληνιστές κινέζοι (μια χούφτα είναι, αλλά υπάρχουν) έχουν δώσει στον εαυτό τους ελληνικά ονόματα. Ο Λεωνίδας, ο Αντρέας, η Ειρήνη, μας έκαναν παρέα αυτές τις μέρες, οπότε και μάθαμε τις ιστορίες τους. Ο Λεωνίδας ήθελε να σπουδάσει αγγλική φιλολογία, ωστόσο άλλες ήταν οι βουλές του Κόμματος. Τότε ήταν εν εξελίξει πρόγραμμα φοιτητικών ανταλλαγών με την Ελλάδα, οπότε βρέθηκε αντί για την Οξφόρδη στην Αθήνα. Οι Έλληνες φοιτητές, πάλι, δεν πάτησαν ποτέ σε κινεζικό έδαφος. Τίμια πράγματα…
■ Οι Κινέζοι λατρεύουν τα τελετουργικά, ωστόσο δεν τους είναι απολύτως σαφές τι ακριβώς θα πρέπει να δείχνουν στους δυτικούς. Τους αρέσει να προβάλλουν τις παραδόσεις τους, τις οποίες μετά τον Μάο ανακαλύπτουν με όλο και μεγαλύτερη θέρμη. Από την άλλη δεν θέλουν να φαντάζουν οπισθοδρομικοί. Το αποτέλεσμα είναι ξεκαρδιστικό, και την ίδια στιγμή κάπως σπαραξικάρδιο.
■ Στην τελετή έναρξης της Έκθεσης, λίγο πριν εμφανιστούν οι δεκάδες επίσημοι, στη εξέδρα βγήκαν δύο κοκκινοφορεμένες κοπέλες με μίνι που έκαναν πως έπαιζαν ηλεκτρικά βιολιά και χόρευαν, ενώ από τα μεγάφωνα ακουγόταν ηλεκτρονική μουσική που διαφεύγει κάθε κατάταξης. Στο δείπνο που παρέθεσε η διοργανώτρια αρχή, η δωδεκαμελής ορχήστρα άρχισε κάποια στιγμή να παίζει χριστουγεννιάτικα κάλαντα.
■ Τέλος, μερικά τιπς: Δεν έχουν αργίες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δουλεύουν συνέχεια. Το φαγητό είναι άπαιχτο, ακόμη και στο φτηνότερο εστιατόριο. Το σέρβις φριχτό, ακόμη και στο ακριβότερο. Το νερό είναι μολυσμένο, δεν κάνει ούτε τα δόντια σου να πλένεις. Λατρεύουν τα παζάρια και γελούν με την καρδιά τους όταν στη φέρουν. Δεν μιλάνε αγγλικά, αλλά ορισμένοι έχουν φοβερή οξφορδιανή προφορά. Δεν μιλάνε αγγλικά, δεν μιλάνε αγγλικά, δεν μιλάνε αγγλικά.
