■ Κυκλοφόρησε από τον Ίκαρο το πολυαναμενόμενο Logicomix, το graphic novel σε κείμενο-σενάριο των Απόστολου Δοξιάδη και Χρίστου Παπαδημητρίου και εικόνες του Αλέκου Παπαδάτου και της Annie di donna. Το βιβλίο θεματοποιεί τη γένεση σημαντικών ιδεών στα μαθηματικά και στη λογική, φέρνοντας στο προσκήνιο διάσημους στοχαστές και μαθηματικούς όπως οι Ράσελ, Χίλμπερτ, Βιτγκενστάιν, Γκέντελ και Τιούρινγκ.
■ Προσέξτε τη «μαύρη» σειρά ξένης λογοτεχνίας του «Κέδρου». Εξαιρετικές επιλογές από αμετάφραστα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, απέριττα εξώφυλλα, προσεγμένες μεταφράσεις. Πρότασή μας: «Στίλερ» του Ελβετού Μαξ Φρις, συγγραφέα του εμβληματικού «Homo Faber».
■ Το ενδιαφέρον που έδειξαν οι ξένοι εκδοτικοί οίκοι στη Κίνα για τα παιδικά βιβλία των Εκδόσεων Πατάκη συνεχίστηκε και στη Διεθνή Έκθεση της Φρανκφούρτης, μας ενημερώνει ο καλός εκδοτικός οίκος. Εκεί, μεταξύ άλλων, πωλήθηκε η σειρά με ήρωα το Βιβλιοπόντικα του Βαγγέλη Ηλιόπουλου.
■ Το «104», ο πολυχώρος του Καστανιώτη στην καρδιά των Εξαρχείων έχει ξαναζωντανέψει φέτος, με θεατρικά έργα, εκδηλώσεις, χάπενινγκ, κλπ. Ήδη παίζεται σε θεατρική προσαρμογή ο «Γυάλινος Κώδων», το μοναδικό μυθιστόρημα της Σύλβια Πλαθ, και θα ακολουθήσουν αρκετά άλλα. Μεταξύ αυτών, ο «Κύριος Επισκοπάκης» του Ανδρέα Μήτσου.
■ Νόμπελ λογοτεχνίας σε ευρωπαίο με πολυπολιτισμικές ανησυχίες, Νόμπελ οικονομίας σε αμερικανό, σύμβουλο του Ομπάμα, με φιλελεύθερες περγαμηνές. Μήπως κάτι θέλουν να μας πουν οι Σουηδοί;
■ Και βέβαια θέλουν. Η Σουηδική Ακαδημία, ειδικά τα τελευταία χρόνια, δεν κρύβει την παρεμβατική της διάθεση και το γεγονός ότι λαμβάνει υπόψη της το πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό αντίκτυπο των επιλογών της. Ειδάλλως, ούτε Γκάο Σινγκτζιάν, ούτε Παμούκ ούτε Γέλινεκ θα είχαν δει βραβείο.
■ Για παράδειγμα, φαντάζεστε ποτέ κάποιον σαν τον Μισέλ Ουελμπέκ, τον πιο πολυσυζητημένο σήμερα Γάλλο συγγραφέα, να παίρνει Νόμπελ; Την τελευταία φορά που η Ακαδημία τίμησε δηλωμένο μισάνθρωπο ήταν το 1957, στο πρόσωπο του Αλμπέρ Καμύ.
■ Ο Ουελμπέκ πάντως είναι και πάλι στην πρώτη γραμμή της γαλλικής βιβλιολογικής επικαιρότητας. Ο λόγος είναι η έκδοση του βιβλίου που «συνέγραψε» μαζί με το έτερο κακό παιδί της γαλλικής μεντιακής σφαίρας, τον πολυπράγμονα σταρ φιλόσοφο Μπερνάρ Ανρί Λεβί. Ουελμπέκ και BHL, αφού συνέφαγαν και τα συμφώνησαν, άρχισαν να ανταλλάσουν επιστολές με θέμα (τι άλλο;) τον εαυτό τους.
■ Αφορμή της κουβέντας, το γεγονός ότι και οι δύο είναι μισητοί και απεχθείς, αλλά ταυτόχρονα πετυχημένοι και προβεβλημένοι. Αποσπάσματα από το βιβλίο με τίτλο «Δημόσιοι εχθροί» –έχει ήδη προπωλήσει 100.000 αντίτυπα– δημοσίευσε πρόσφατα ο Νουβέλ Ομπσερβατέρ, συνοδευόμενα από βιτριολικό σχόλιο του κριτικού και συγγραφέα Ζερόμ Γκαρσέν.
■ «Οι δυο μας, είμαστε τα τέλεια σύμβολα της τρομακτικής εξαχρείωσης της γαλλικής κουλτούρας και ευφυΐας […], το όνομά μας δεν φιγουράρει καν στο ζενερίκ του Ρατατούη», σχολιάζει ο Ουελμπέκ στην εναρκτήρια επιστολή.
■ Ο Ορχάν Παμούκ, από την άλλη, έδειξε ότι άξιζε το Νόμπελ, αν μη τι άλλο για το πολιτικό του σθένος και τη μαχητικότητά του. Παίζοντας σε ευρωπαϊκό έδαφος, στα εγκαίνια της Έκθεσης βιβλίου της Φρανκφούρτης, παρουσία του Αμπντουλάχ Γκιουλ, αφού η Τουρκία ήταν φέτος τιμώμενη χώρα, εκφώνησε ένα λόγο που η τουρκική διπλωματία θα θυμάται για καιρό.
■ «Ένας αιώνας απαγορεύσεων και καψίματος βιβλίων, φυλακίζοντας ή δολοφονώντας συγγραφείς, ή κατηγορώντας τους ως προδότες και στέλνοντάς τους εξορία, αλλά και απαξιώνοντάς τους συστηματικά στον τύπο, έκανε την Τουρκία λογοτεχνικά φτωχότερη.»
■ Ο Παμούκ είχε ίδια πείρα της ευαισθησίας του τουρκικού καθεστώτος απέναντι σε ορισμένα ζητήματα όταν, το 2005, έπειτα από συνέντευξή του σε σουηδική εφημερίδα όπου έκανε λόγο για Κούρδους και Αρμένιους βρέθηκε κατηγορούμενος για «δημόσια προσβολή της τουρκικής ταυτότητας».
■ Περπατώντας πρόσφατα στη Σκουφά, πέσαμε πάνω στο εξής παράξενο θέαμα: Πλανόδιος πωλητής είχε στοιβάξει, κατάχαμα στο πεζοδρόμιο, ντάντες στο μπόι του, με τα τελευταίο βιβλίο του Νίκου Θέμελη «Οι αλήθειες των άλλων». Λέτε έτσι να προέκυψε, στην αργκό των βιβλιόφιλων, να αποκαλούνται «τούβλα» τα πολυσέλιδα μυθιστορήματα;
■ Κατά τα λοιπά, αναρωτηθήκαμε: Ο κύριος αυτός πωλούσε νόμιμα το βιβλίο; Ο Κέδρος, ως εκδότης του Θέμελη, είναι σε γνώση του θέ(α)ματος; Δεν ξέρουμε ποια απάντηση θα μας καθησύχαζε περισσότερο.
■ Προσέξτε τη «μαύρη» σειρά ξένης λογοτεχνίας του «Κέδρου». Εξαιρετικές επιλογές από αμετάφραστα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, απέριττα εξώφυλλα, προσεγμένες μεταφράσεις. Πρότασή μας: «Στίλερ» του Ελβετού Μαξ Φρις, συγγραφέα του εμβληματικού «Homo Faber».
■ Το ενδιαφέρον που έδειξαν οι ξένοι εκδοτικοί οίκοι στη Κίνα για τα παιδικά βιβλία των Εκδόσεων Πατάκη συνεχίστηκε και στη Διεθνή Έκθεση της Φρανκφούρτης, μας ενημερώνει ο καλός εκδοτικός οίκος. Εκεί, μεταξύ άλλων, πωλήθηκε η σειρά με ήρωα το Βιβλιοπόντικα του Βαγγέλη Ηλιόπουλου.
■ Το «104», ο πολυχώρος του Καστανιώτη στην καρδιά των Εξαρχείων έχει ξαναζωντανέψει φέτος, με θεατρικά έργα, εκδηλώσεις, χάπενινγκ, κλπ. Ήδη παίζεται σε θεατρική προσαρμογή ο «Γυάλινος Κώδων», το μοναδικό μυθιστόρημα της Σύλβια Πλαθ, και θα ακολουθήσουν αρκετά άλλα. Μεταξύ αυτών, ο «Κύριος Επισκοπάκης» του Ανδρέα Μήτσου.
■ Νόμπελ λογοτεχνίας σε ευρωπαίο με πολυπολιτισμικές ανησυχίες, Νόμπελ οικονομίας σε αμερικανό, σύμβουλο του Ομπάμα, με φιλελεύθερες περγαμηνές. Μήπως κάτι θέλουν να μας πουν οι Σουηδοί;
■ Και βέβαια θέλουν. Η Σουηδική Ακαδημία, ειδικά τα τελευταία χρόνια, δεν κρύβει την παρεμβατική της διάθεση και το γεγονός ότι λαμβάνει υπόψη της το πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό αντίκτυπο των επιλογών της. Ειδάλλως, ούτε Γκάο Σινγκτζιάν, ούτε Παμούκ ούτε Γέλινεκ θα είχαν δει βραβείο.
■ Για παράδειγμα, φαντάζεστε ποτέ κάποιον σαν τον Μισέλ Ουελμπέκ, τον πιο πολυσυζητημένο σήμερα Γάλλο συγγραφέα, να παίρνει Νόμπελ; Την τελευταία φορά που η Ακαδημία τίμησε δηλωμένο μισάνθρωπο ήταν το 1957, στο πρόσωπο του Αλμπέρ Καμύ.
■ Ο Ουελμπέκ πάντως είναι και πάλι στην πρώτη γραμμή της γαλλικής βιβλιολογικής επικαιρότητας. Ο λόγος είναι η έκδοση του βιβλίου που «συνέγραψε» μαζί με το έτερο κακό παιδί της γαλλικής μεντιακής σφαίρας, τον πολυπράγμονα σταρ φιλόσοφο Μπερνάρ Ανρί Λεβί. Ουελμπέκ και BHL, αφού συνέφαγαν και τα συμφώνησαν, άρχισαν να ανταλλάσουν επιστολές με θέμα (τι άλλο;) τον εαυτό τους.
■ Αφορμή της κουβέντας, το γεγονός ότι και οι δύο είναι μισητοί και απεχθείς, αλλά ταυτόχρονα πετυχημένοι και προβεβλημένοι. Αποσπάσματα από το βιβλίο με τίτλο «Δημόσιοι εχθροί» –έχει ήδη προπωλήσει 100.000 αντίτυπα– δημοσίευσε πρόσφατα ο Νουβέλ Ομπσερβατέρ, συνοδευόμενα από βιτριολικό σχόλιο του κριτικού και συγγραφέα Ζερόμ Γκαρσέν.
■ «Οι δυο μας, είμαστε τα τέλεια σύμβολα της τρομακτικής εξαχρείωσης της γαλλικής κουλτούρας και ευφυΐας […], το όνομά μας δεν φιγουράρει καν στο ζενερίκ του Ρατατούη», σχολιάζει ο Ουελμπέκ στην εναρκτήρια επιστολή.
■ Ο Ορχάν Παμούκ, από την άλλη, έδειξε ότι άξιζε το Νόμπελ, αν μη τι άλλο για το πολιτικό του σθένος και τη μαχητικότητά του. Παίζοντας σε ευρωπαϊκό έδαφος, στα εγκαίνια της Έκθεσης βιβλίου της Φρανκφούρτης, παρουσία του Αμπντουλάχ Γκιουλ, αφού η Τουρκία ήταν φέτος τιμώμενη χώρα, εκφώνησε ένα λόγο που η τουρκική διπλωματία θα θυμάται για καιρό.
■ «Ένας αιώνας απαγορεύσεων και καψίματος βιβλίων, φυλακίζοντας ή δολοφονώντας συγγραφείς, ή κατηγορώντας τους ως προδότες και στέλνοντάς τους εξορία, αλλά και απαξιώνοντάς τους συστηματικά στον τύπο, έκανε την Τουρκία λογοτεχνικά φτωχότερη.»
■ Ο Παμούκ είχε ίδια πείρα της ευαισθησίας του τουρκικού καθεστώτος απέναντι σε ορισμένα ζητήματα όταν, το 2005, έπειτα από συνέντευξή του σε σουηδική εφημερίδα όπου έκανε λόγο για Κούρδους και Αρμένιους βρέθηκε κατηγορούμενος για «δημόσια προσβολή της τουρκικής ταυτότητας».
■ Περπατώντας πρόσφατα στη Σκουφά, πέσαμε πάνω στο εξής παράξενο θέαμα: Πλανόδιος πωλητής είχε στοιβάξει, κατάχαμα στο πεζοδρόμιο, ντάντες στο μπόι του, με τα τελευταίο βιβλίο του Νίκου Θέμελη «Οι αλήθειες των άλλων». Λέτε έτσι να προέκυψε, στην αργκό των βιβλιόφιλων, να αποκαλούνται «τούβλα» τα πολυσέλιδα μυθιστορήματα;
■ Κατά τα λοιπά, αναρωτηθήκαμε: Ο κύριος αυτός πωλούσε νόμιμα το βιβλίο; Ο Κέδρος, ως εκδότης του Θέμελη, είναι σε γνώση του θέ(α)ματος; Δεν ξέρουμε ποια απάντηση θα μας καθησύχαζε περισσότερο.
