■ No news, bad news. Στο χώρο του βιβλίου, που ως γνωστόν κινείται κατά κύριο λόγο εντός του μικρού –κεκαυμένου– δακτυλίου, δεν υπάρχουν ιδιαίτερα νέα. Οι περισσότερες εκδηλώσεις αναβλήθηκαν ή ματαιώθηκαν, η κίνηση στα βιβλιοπωλεία υποτονική. Ζόφος κυριαρχεί.
■ Ζόφος και τρομοκρατία, ας μη τη φοβόμαστε τη λέξη, αφού τα βιβλιοπωλεία, ίσως επειδή έχουν φανταχτερές βιτρίνες, εξάπτουν τα παιδάκια (γνωστά ή άγνωστα) κι έχουν τις μέρες που μας πέρασε γίνει ουκ ολίγες φορές στόχος των διαφόρων αυτόκλητων Ρομπέν.
■ Καλά να πάθουν, θα πουν ορισμένοι. Να μάθουν αυτοί οι «πνευματικοί άνθρωποι» να σιωπούν, όπως έχει καταγγελθεί από πολλές πλευρές τον τελευταίο καιρό – ακόμη κι από «διανοούμενους».
■ Δηλαδή, αν δεν κληθεί κανείς στο δελτίο του MEGA, θεωρείται ανύπαρκτος; Εφημερίδες δεν διαβάζουν; ΟΛΕΣ οι μεγάλες εφημερίδες (δώστε στο «μεγάλες» όποιο περιεχόμενο θέλετε) βρίθουν από άρθρα-παρεμβάσεις διανοούμενων, καθηγητών, ανθρώπων του πνεύματος, από την Ελλάδα και το Εξωτερικό. Το επίπεδο των παρεμβάσεων είναι κατά κανόνα πολύ υψηλό, με την έννοια ότι δεν παπαγαλίζουν τις κοινοτοπίες που ευνοεί -συνήθως- ο ασθμαίνων τηλεοπτικός χρόνος.
■ Τελικά, εκείνοι που πιπιλάνε αυτή την καραμέλα, από άλλο ενοχλούνται. Όχι που οι διανοούμενοι, τάχα, δεν μιλούν, αλλά που πολλοί από αυτούς δεν λένε αυτά που θα ήθελαν εκείνοι. Δεν παροτρύνουν, για παράδειγμα, «τα παιδιά» να βγουν στους δρόμους. Δεν σχετικοποιούν τη βία αναλόγως το είδος του καταστήματος ή τη μάρκα του αυτοκινήτου που φλέγεται. Δεν εντυπωσιάζονται από τις κουραστικά επαναλαμβανόμενες αντιεξουσιαστικές παρλάτες που έχουν καταντήσει πιο βαρετές και προβλεπόμενες και από εκείνες του Κομμουνιστικού Κόμματος.
■ Όπως, αντίστοιχα, δεν καλούν υστερικά να κατέβει ο στρατός ή να γίνει χρήση υπέρμετρης βίας γενικώς κι αορίστως· δεν δαιμονοποιούν ιστορικά υπαρκτές πολιτικές ιδεολογίες (όπως ο αναρχισμός) ούτε και βλέπουν πίσω από κάθε κουκούλα κι έναν πράκτορα.
■ Η πραγματικότητα είναι δυστυχώς στενάχωρη: Οι διανοούμενοι (συγγραφείς, πανεπιστημιακοί, κ.ά.) δεν χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης σε αυτή τη χώρα. Τα μέσα στα οποία εκφράζονται (εφημερίδες, περιοδικά, κυρίως) βρίσκονται χαμηλά στις προτιμήσεις των ελλήνων πολιτών.
■ Κι όσες φορές αποδέχονται κάποια από τις σπάνιες προσκλήσεις που τους απευθύνουν κανάλια ή ραδιόφωνα, διαπιστώνουν ότι σε αυτά τα μέσα δύσκολα «περνούν» θέσεις που κινούνται σε αποχρώσεις πέραν του μαύρου ή του άσπρου. «Είστε υπέρ ή κατά κύριε τάδε μου; Γιατί αποφεύγετε να πάρετε θέση; Γιατί δεν μας λέτε σταράτες κουβέντες».
■ Πήξαμε στις σταράτες κουβέντες. Αν το ζήτημα τίθεται έτσι, τότε ως πιο "σταράτη κουβέντα" αναδεικνύεται η μολότοφ.
■ Το πρόβλημα, δυστυχώς, είναι πρωτίστως ιδεολογικό και πολιτισμικό. Αν ήταν απλώς αστυνομικό, κάποια στιγμή θα λυνόταν. Ακόμη και η χειρότερη αστυνομία του κόσμου θα κατάφερνε να αντιμετωπίσει μερικές εκατοντάδες θερμοκέφαλους.
■ Όπως και με την τρομοκρατία λίγα χρόνια πριν, έτσι και τώρα οι αναλύσεις ανακυκλώνονται γύρω από τους «στόχους», λες και το ζήτημα της νομιμοποίησης της βίας να ήταν εξαρχής λυμένο.
■ Προσέξτε: Δεν αμφισβητείται η βία στη ρίζα της. Απλώς ορισμένες εκφάνσεις της. Αν πλήτεται τράπεζα, αντιπροσωπεία αυτοκινήτων ή σουπερμάρκετ δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Αντιθέτως, οι μικρομεσαίοι κρίνεται ότι χρίζουν προστασίας.
■ Πικρό συμπέρασμα: Στη χώρα μας, η νομιμότητα είναι γκρίζα έννοια. Οι νόμοι, απλές συστάσεις. Η ιδεολογική νομιμοποίηση της βίας, παραμένει δυστυχώς ισχυρότατη. Με αυτό τον «επαναστατικό» πολτό ταΐζουμε και τους νεότερους, μαθητές ή φοιτητές – αντί για αξίες, ηθικούς άξονες, προοπτικές ζωής. Ας μην εκπλησσόμαστε όταν μας τον ξερνάνε κατάμουτρα.
■ Ζόφος και τρομοκρατία, ας μη τη φοβόμαστε τη λέξη, αφού τα βιβλιοπωλεία, ίσως επειδή έχουν φανταχτερές βιτρίνες, εξάπτουν τα παιδάκια (γνωστά ή άγνωστα) κι έχουν τις μέρες που μας πέρασε γίνει ουκ ολίγες φορές στόχος των διαφόρων αυτόκλητων Ρομπέν.
■ Καλά να πάθουν, θα πουν ορισμένοι. Να μάθουν αυτοί οι «πνευματικοί άνθρωποι» να σιωπούν, όπως έχει καταγγελθεί από πολλές πλευρές τον τελευταίο καιρό – ακόμη κι από «διανοούμενους».
■ Δηλαδή, αν δεν κληθεί κανείς στο δελτίο του MEGA, θεωρείται ανύπαρκτος; Εφημερίδες δεν διαβάζουν; ΟΛΕΣ οι μεγάλες εφημερίδες (δώστε στο «μεγάλες» όποιο περιεχόμενο θέλετε) βρίθουν από άρθρα-παρεμβάσεις διανοούμενων, καθηγητών, ανθρώπων του πνεύματος, από την Ελλάδα και το Εξωτερικό. Το επίπεδο των παρεμβάσεων είναι κατά κανόνα πολύ υψηλό, με την έννοια ότι δεν παπαγαλίζουν τις κοινοτοπίες που ευνοεί -συνήθως- ο ασθμαίνων τηλεοπτικός χρόνος.
■ Τελικά, εκείνοι που πιπιλάνε αυτή την καραμέλα, από άλλο ενοχλούνται. Όχι που οι διανοούμενοι, τάχα, δεν μιλούν, αλλά που πολλοί από αυτούς δεν λένε αυτά που θα ήθελαν εκείνοι. Δεν παροτρύνουν, για παράδειγμα, «τα παιδιά» να βγουν στους δρόμους. Δεν σχετικοποιούν τη βία αναλόγως το είδος του καταστήματος ή τη μάρκα του αυτοκινήτου που φλέγεται. Δεν εντυπωσιάζονται από τις κουραστικά επαναλαμβανόμενες αντιεξουσιαστικές παρλάτες που έχουν καταντήσει πιο βαρετές και προβλεπόμενες και από εκείνες του Κομμουνιστικού Κόμματος.
■ Όπως, αντίστοιχα, δεν καλούν υστερικά να κατέβει ο στρατός ή να γίνει χρήση υπέρμετρης βίας γενικώς κι αορίστως· δεν δαιμονοποιούν ιστορικά υπαρκτές πολιτικές ιδεολογίες (όπως ο αναρχισμός) ούτε και βλέπουν πίσω από κάθε κουκούλα κι έναν πράκτορα.
■ Η πραγματικότητα είναι δυστυχώς στενάχωρη: Οι διανοούμενοι (συγγραφείς, πανεπιστημιακοί, κ.ά.) δεν χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης σε αυτή τη χώρα. Τα μέσα στα οποία εκφράζονται (εφημερίδες, περιοδικά, κυρίως) βρίσκονται χαμηλά στις προτιμήσεις των ελλήνων πολιτών.
■ Κι όσες φορές αποδέχονται κάποια από τις σπάνιες προσκλήσεις που τους απευθύνουν κανάλια ή ραδιόφωνα, διαπιστώνουν ότι σε αυτά τα μέσα δύσκολα «περνούν» θέσεις που κινούνται σε αποχρώσεις πέραν του μαύρου ή του άσπρου. «Είστε υπέρ ή κατά κύριε τάδε μου; Γιατί αποφεύγετε να πάρετε θέση; Γιατί δεν μας λέτε σταράτες κουβέντες».
■ Πήξαμε στις σταράτες κουβέντες. Αν το ζήτημα τίθεται έτσι, τότε ως πιο "σταράτη κουβέντα" αναδεικνύεται η μολότοφ.
■ Το πρόβλημα, δυστυχώς, είναι πρωτίστως ιδεολογικό και πολιτισμικό. Αν ήταν απλώς αστυνομικό, κάποια στιγμή θα λυνόταν. Ακόμη και η χειρότερη αστυνομία του κόσμου θα κατάφερνε να αντιμετωπίσει μερικές εκατοντάδες θερμοκέφαλους.
■ Όπως και με την τρομοκρατία λίγα χρόνια πριν, έτσι και τώρα οι αναλύσεις ανακυκλώνονται γύρω από τους «στόχους», λες και το ζήτημα της νομιμοποίησης της βίας να ήταν εξαρχής λυμένο.
■ Προσέξτε: Δεν αμφισβητείται η βία στη ρίζα της. Απλώς ορισμένες εκφάνσεις της. Αν πλήτεται τράπεζα, αντιπροσωπεία αυτοκινήτων ή σουπερμάρκετ δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Αντιθέτως, οι μικρομεσαίοι κρίνεται ότι χρίζουν προστασίας.
■ Πικρό συμπέρασμα: Στη χώρα μας, η νομιμότητα είναι γκρίζα έννοια. Οι νόμοι, απλές συστάσεις. Η ιδεολογική νομιμοποίηση της βίας, παραμένει δυστυχώς ισχυρότατη. Με αυτό τον «επαναστατικό» πολτό ταΐζουμε και τους νεότερους, μαθητές ή φοιτητές – αντί για αξίες, ηθικούς άξονες, προοπτικές ζωής. Ας μην εκπλησσόμαστε όταν μας τον ξερνάνε κατάμουτρα.
