■ Ακολούθησαν κάμποσες νύχτες έξαρσης, επαναστατικής έξαψης και καταστροφής, που πυροδότησαν το μεγαλύτερο και πιο απειλητικό απεργιακό κύμα που γνώρισε η Γαλλία στη σύγχρονη Ιστορία της. Λίγες μόλις μέρες μετά προκηρύχθηκε γενική επ’ αόριστον απεργία σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Κι όλα αυτά έχοντας «απέναντι» το κραταιό Κ. Κ. Γαλλίας και τα εργατικά συνδικάτα.
■ Μυστήριο; Οχι και τόσο. Ο παρισινός Μάης -μια μάλλον αργοπορημένη αντίδραση της γαλλικής νεολαίας σε όσα συνέβαιναν σε άλλες ευρωπαϊκές και μη πρωτεύουσες- υπήρξε ιδιαίτερα εκρηκτικός στο βαθμό που ήταν εντελώς αναπάντεχος. Δύο μόλις μήνες πριν, ο Πιερ Βιανσόν-Ποντέ δημοσίευε στη «Μοντ» το περίφημο άρθρο του με τίτλο «Οι Γάλλοι βαριούνται…».
■ Εγραφε, μεταξύ άλλων: «Αυτό που χαρακτηρίζει επί του παρόντος τη δημόσια ζωή μας είναι η πλήξη». Μία ακόμη πληκτική χρονιά ξεκινούσε λοιπόν για τον πρόεδρο Ντε Γκολ, ο οποίος στο λόγο του προς το έθνος λίγους μήνες νωρίτερα είχε εκφράσει κι αυτός την πεποίθηση ότι το 1968 θα ήταν… ρουτινιάρικο. Ολα έμοιαζαν υπερβολικά τακτοποιημένα, αναμενόμενα, προβλέψιμα…
■ Είναι άραγε η πλήξη βασικό συστατικό ενός τόσο εκρηκτικού μίγματος; Μάλλον όχι. Το πιθανότερο είναι τόσο το άρθρο στη «Μοντ» όσο και η αυτάρεσκη βεβαιότητα του απόμακρου στρατηγού να ήταν ενδείξεις αργών ανακλαστικών, μειωμένης επαφής με τις ευαισθητοποιημένες μειοψηφίες που σε κρίσιμες στιγμές κάνουν τη διαφορά.
■ Θα πείτε: Πρέπει άραγε οι Δημοκρατίες να «σύρονται» πίσω από μειοψηφίες, όσο «φωτισμένες» κι αν είναι; Η απάντηση είναι «όχι». Ωστόσο, η Ιστορία συχνά γράφεται από αυτές. Παράδειγμα; Στις 30 Μαΐου του 1968 στο Παρίσι συγκεντρώθηκαν ένα εκατομμύριο πολίτες διαδηλώνοντας την αγανάκτησή τους για τα «γεγονότα». Ηταν με διαφορά η μεγαλύτερη συγκέντρωση που έγινε εκείνους τους μήνες στη Γαλλία. Ποιος τη θυμάται σήμερα;
(δημοσιεύτηκε στον ΕΤ.Κ στις 11.5.2008)
