Τα τελευταία χρόνια η μεσαία τάξη γνώρισε μια πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα βελτίωση του οικονομικού της επιπέδου. Η καταναλωτική φρενίτιδα, τμήμα μιας όλο και πιο γενικευμένης κουλτούρας ευδαιμονισμού –που πήρε επιθετικά κυνικό χαρακτήρα από τους κήνσορες του ντόπιου λάιφ-στάιλ–, έφερε μαζί της, για τα πιο εκλεπτυσμένα κοινωνικά στρώματα, την καλλιέργεια μιας γαστρονομικής και οινολογικής κουλτούρας. Ο λόγος για το φαγητό, όπως και ο λόγος για το κρασί, έγινε αναπόσπαστο μέρος της ύλης περιοδικών και εφημερίδων, στα οποία οι σελίδες «καλοζωίας» καταλάμβαναν όλο και μεγαλύτερο χώρο. Αρθογράφοι με αρχαία ή ρωμαϊκά, συνήθως, ψευδώνυμα (Απίκιος, Δειπνοσοφιστής, Επίκουρος, Αθήναιος), ανάλαβαν να φέρουν σε πέρας την αναβάθμιση της επιτραπέζιας κουλτούρας σε αισθητικό, πολιτισμικό, ακόμη και φιλοσοφικό ή πολιτικό γεγονός...
(Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ)
