Μάρω Δούκα, "Οι λεύκες ασάλευτες"

Εδώ και λίγο καιρό, η Μάρω Δούκα έχει αρχίσει να επανεκδίδει (στον νέο της Εκδότη) τα παλιότερα βιβλία της, και μάλιστα αναθεωρημένα από την ίδια, δίνοντάς μας έτσι την ευκαιρία να διαβάσουμε (ή να ξαναδιαβάσουμε) με το σημερινό βλέμμα έργα που έχουν σημαδέψει σε σημαντικό βαθμό τη νέα ελληνική πεζογραφία. Το «Οι λεύκες ασάλευτες» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1987, τρία χρόνια πριν από το «Εις τον πάτο της εικόνας», με το οποίο έχει αρκετές εκλεκτικές συγγένειες, τόσο θεματολογικά όσο και υφολογικά. Όπως υπαινίσσεται και ο έξοχα ποιητικός τίτλος του, πρόκειται για ένα λογοτεχνικό έργο που στοχεύει να κινηθεί έξω από τα όρια της δράσης και του storytelling (στις παρυφές του, θα λέγαμε), επιχειρώντας να αποτυπώσει, να δραματοποιήσει την αέναη αναβολή της δράσης, αν όχι την ίδια την ακινησία.
Η κεντρική ηρωίδα, και εμμέσως αφηγήτρια (μια και η αφήγηση είναι οργανωμένη γύρω από μια εστιασμένη από τη μεριά της ηρωίδας τριτοπρόσωπη αφήγηση), η φιλόλογος Ασπασία Μαυράκη, ζει μαζί με τη μητέρα της Ελένη σε μια τυπική επαρχιακή πόλη των αρχών της δεκαετίας του ΄80. Τα νέα ήθη, οικονομικά και πολιτισμικά, που έχει φέρει η άνοδος και εγκατάσταση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, με το νεοπλουτισμό και τον προσχηματικό κομματικό πατριωτισμό να αποτελούν μόνιμες σταθερές, έχουν εμποτίσει το περιβάλλον της, και μοιάζουν να την απομονώνουν ακόμη περισσότερο στον, ούτως ή άλλως, υπερβολικά διογκωμένο εσωτερικό της μικρόκοσμο...

(διαβάστε ολόκληρη τη βιβλιοπαρουσίαση εδώ)