Συμβαίνει σπάνια, και τότε δύσκολα ξεχνιέται, να πέσει στα χέρια σου βιβλίο που σε καθηλώνει, δεν σε αφήνει να σηκωθείς από την καρέκλα ή το κρεβάτι πριν το τελειώσεις, και που όταν το τελειώνεις κάθε άλλο παρά έχεις «τελειώσει» μαζί του. Σπανιότερα αυτό είναι βιβλίο Έλληνα συγγραφέα. Κι ακόμη σπανιότερα της νεότερης γενιάς. Ο Ηλίας Μαγκλίνης (γεν. 1970) έδειξε τη συγγραφική του στόφα και τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τη λογοτεχνική δημιουργία από το πρώτο του βιβλίο, το σπονδυλωτό μυθιστόρημα «Σώμα με σώμα» (Πόλις). Κι εκεί, ο θάνατος, η παρακμή, η καταστροφή, τα πάθη των σωμάτων, ήταν το υπόστρωμα πάνω στο οποίο «κάθονταν» οι περίπλοκες οικογενειακές του ιστορίες. Στην «Ανάκριση», η Μαρίνα, κόρη βασανισμένου στη Χούντα, γιου ενός επίσης βασανισμένου Αντάρτη, αναγάγει τον πόνο σε τέχνη, μιμούμενη τις αυτοκαταστροφικές περφόμανς της πρωτοποριακής γιουγκοσλάβας Μαρίνας Αμπράμοβιτς. Με το θάνατο της μάνας της, η συνύπαρξή της με τον πατέρα της παίρνει τη μορφή μόνιμης σύγκρουσης, με το τρομερό παρελθόν να έχει εγγραφεί, σωματικά, στην κυτταρική μνήμη και των δύο, αναζητώντας διέξοδο και συμφιλίωση. Μια νουβέλα-γροθιά στο στομάχι, ρεαλιστική μέχρι το κόκαλο και την ίδια στιγμή μια από τις πιο ευφυείς αλληγορίες για τα ανεπούλωτα τραύματα της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας.
(Δημοσιεύτηκε στο "Διαβάζω" Δεκεμβρίου)
(Δημοσιεύτηκε στο "Διαβάζω" Δεκεμβρίου)
