Δημοσιογράφος και συγγραφέας, ο Φώτης Γεωργελές διετέλεσε κατά καιρούς διευθυντής σε γνωστά έντυπα, με σημαντικότερα το «ΚΛΙΚ» και την πρωτοπόρα για τα ελληνικά δεδομένα free press εφημερίδα «Athens Voice». Αποτέλεσε και αποτελεί, μαζί με δυο τρεις ακόμη «πένες», έναν από τους ισχυρότερους γνωμοδιαμορφωτές της τελευταίας δεκαπενταετίας, ειδικότερα σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη νεανική κουλτούρα και την μητροπολιτική συνείδηση. Στα θετικά της πολύπλευρης παρουσίας του πιστώνεται η διακριτική του αποχή από την τηλεοπτική δημοσιότητα, καθώς και η πολύπλευρη δημιουργικότητά του, που εκφράστηκε και στα τέσσερα μέχρι σήμερα βιβλία του. Το ένα από αυτά, το κόμικ «Luna» (Λιβάνης), σε εικονογράφηση του Φώτη Πεχλιβανίδη, είχε μάλιστα και διεθνή καριέρα, σε Αγγλία και Αμερική.
«Νυχτερινές πτήσεις» ήταν ο τίτλος ενός άρθρου του Γεωργελέ στο περιοδικό «ΚΛΙΚ» το 1997, στο οποίο περιέγραφε πόσο του άρεσε, κατά το απόβραδο, να κάνει μια μεγάλη βόλτα με το αυτοκίνητο στις παρυφές της πόλης, ένα είδος «αδειάσματος» του μυαλού έπειτα από μια μέρα γεμάτη εντάσεις και φρενήρεις ρυθμούς. Κάτω από τον ίδιο τίτλο συγκέντρωσε πρόσφατα 42 κείμενα, όλα τους ήδη δημοσιευμένα σε διάφορα έντυπα, με θέμα τους τα ταξίδια. Ταξίδια στο χώρο, αφού πολλά από αυτά μας μεταφέρουν στις τέσσερις γωνιές του κόσμου –Παρίσι, Μπουένος Άιρες, Νέα Υόρκη, Αβάνα, Ρίο ντε Τζανέιρο, Λευκωσία, Σάο Πάολο, Τέξας, Αττάλεια, Καστελόριζο, είναι ορισμένες από αυτές– αλλά και δίπλα μας, στην Αίγινα, στην Κυψέλη, ή σε κάποιο απρόσμενο σημείο της Εθνικής Οδού. Την ίδια στιγμή, είναι ταξίδια στο χρόνο, στην παιδική ηλικία, στα παιχνίδια στη Φωκίωνος Νέγρη, τα σχολεία, τις παρέες, τις κάθε λογικές νεανικές περιπέτειες. Αλλά και ταξίδια στον κόσμο της φαντασίας, ταξίδια επί χάρτου. Όπως λέει κάπου ο ίδιος: «Για μένα τα μεγαλύτερα έργα τέχνης είναι οι χάρτες».
Σε ένα άλλο επίπεδο, τα κείμενα του Γεωργελέ ξεχωρίζουν από παρόμοιες αφηγήσεις, διότι στο βάθος αποτελούν στοχαστικές περιηγήσεις πάνω στα φαινόμενα της κουλτούρας, των νοοτροπιών, της urban ανθρωπολογίας. Τραγούδια, ταινίες, δρόμοι και πλατείες, συνθέτουν ένα μεγάλο παζλ αναπόλησης και παρατήρησης, που διανοίγει ποικίλους δρόμους στη σκέψη χωρίς να κραυγάζει ευρυμάθεια ή «θεωρητική» κατάρτιση – η οποία ωστόσο δεν απουσιάζει.
Γλώσσα κοφτή, ασθμαίνουσα, περιγραφική, μοιάζει να προσπαθεί να συλλάβει το ασύλληπτο, τη ρευστότητα και την ταχύτητα της σύγχρονης μεγαλούπολης, να δει πίσω και πέρα από ταμπέλες, ταυτότητες, «φυλές». Στο βάθος, βέβαια, όλων αυτών των μετατοπίσεων του βλέμματος βρίσκεται η γενέθλια πόλη, η πόλη της παιδικής ηλικίας και της ωριμότητας, αρχή και τέλος κάθε ταξιδιού, η Αθήνα. Ο Φώτης Γεωργελές έχει γράψει, και συνεχίζει να γράφει, μερικά από τα πιο πυκνά και «αγαπησιάρικα» κείμενα για τη σύγχρονη Αθήνα, τους υπόγειους χάρτες της, τα ρεύματα που τη δονούν. Τα κείμενα δεν συνοδεύονται από την ημερομηνία της συγγραφής τους, εικάζουμε από τη θεματολογία τους ότι ακολουθούν σε γενικές γραμμές χρονολογική σειρά, ωστόσο το εντυπωσιακό είναι ότι τα περισσότερα συνομιλούν με το σήμερα λες και γράφτηκαν χθες. Και «το ταξίδι της ζωής συνεχίζεται».
«Νυχτερινές πτήσεις» ήταν ο τίτλος ενός άρθρου του Γεωργελέ στο περιοδικό «ΚΛΙΚ» το 1997, στο οποίο περιέγραφε πόσο του άρεσε, κατά το απόβραδο, να κάνει μια μεγάλη βόλτα με το αυτοκίνητο στις παρυφές της πόλης, ένα είδος «αδειάσματος» του μυαλού έπειτα από μια μέρα γεμάτη εντάσεις και φρενήρεις ρυθμούς. Κάτω από τον ίδιο τίτλο συγκέντρωσε πρόσφατα 42 κείμενα, όλα τους ήδη δημοσιευμένα σε διάφορα έντυπα, με θέμα τους τα ταξίδια. Ταξίδια στο χώρο, αφού πολλά από αυτά μας μεταφέρουν στις τέσσερις γωνιές του κόσμου –Παρίσι, Μπουένος Άιρες, Νέα Υόρκη, Αβάνα, Ρίο ντε Τζανέιρο, Λευκωσία, Σάο Πάολο, Τέξας, Αττάλεια, Καστελόριζο, είναι ορισμένες από αυτές– αλλά και δίπλα μας, στην Αίγινα, στην Κυψέλη, ή σε κάποιο απρόσμενο σημείο της Εθνικής Οδού. Την ίδια στιγμή, είναι ταξίδια στο χρόνο, στην παιδική ηλικία, στα παιχνίδια στη Φωκίωνος Νέγρη, τα σχολεία, τις παρέες, τις κάθε λογικές νεανικές περιπέτειες. Αλλά και ταξίδια στον κόσμο της φαντασίας, ταξίδια επί χάρτου. Όπως λέει κάπου ο ίδιος: «Για μένα τα μεγαλύτερα έργα τέχνης είναι οι χάρτες».
Σε ένα άλλο επίπεδο, τα κείμενα του Γεωργελέ ξεχωρίζουν από παρόμοιες αφηγήσεις, διότι στο βάθος αποτελούν στοχαστικές περιηγήσεις πάνω στα φαινόμενα της κουλτούρας, των νοοτροπιών, της urban ανθρωπολογίας. Τραγούδια, ταινίες, δρόμοι και πλατείες, συνθέτουν ένα μεγάλο παζλ αναπόλησης και παρατήρησης, που διανοίγει ποικίλους δρόμους στη σκέψη χωρίς να κραυγάζει ευρυμάθεια ή «θεωρητική» κατάρτιση – η οποία ωστόσο δεν απουσιάζει.
Γλώσσα κοφτή, ασθμαίνουσα, περιγραφική, μοιάζει να προσπαθεί να συλλάβει το ασύλληπτο, τη ρευστότητα και την ταχύτητα της σύγχρονης μεγαλούπολης, να δει πίσω και πέρα από ταμπέλες, ταυτότητες, «φυλές». Στο βάθος, βέβαια, όλων αυτών των μετατοπίσεων του βλέμματος βρίσκεται η γενέθλια πόλη, η πόλη της παιδικής ηλικίας και της ωριμότητας, αρχή και τέλος κάθε ταξιδιού, η Αθήνα. Ο Φώτης Γεωργελές έχει γράψει, και συνεχίζει να γράφει, μερικά από τα πιο πυκνά και «αγαπησιάρικα» κείμενα για τη σύγχρονη Αθήνα, τους υπόγειους χάρτες της, τα ρεύματα που τη δονούν. Τα κείμενα δεν συνοδεύονται από την ημερομηνία της συγγραφής τους, εικάζουμε από τη θεματολογία τους ότι ακολουθούν σε γενικές γραμμές χρονολογική σειρά, ωστόσο το εντυπωσιακό είναι ότι τα περισσότερα συνομιλούν με το σήμερα λες και γράφτηκαν χθες. Και «το ταξίδι της ζωής συνεχίζεται».
